Slechte tanden Beschamend voor honderden corrupte rijke tandartsen

Heb je een mondvol arme tanden gevormd door een jeugd in armoede? Ga niet op de deur van een rijke tandarts kloppen.

Ik ben het bot van het bot dat in woonwagens woont. We groeiden op naast Tiffany 'Pennsatucky' Doggett, de vijandige voormalige drugsverslaafde uit het tv-drama van de gevangenis, Orange Is the New Black. Je kent haar aan haar arme tanden.

Pennsatucky - een scrappy slip van een vrouw die bedreigend is voor medegevangenen, dreigt, slaat en bekeert - stal de show tijdens het eerste seizoen van de Netflix-gevangenisserie. Maar te midden van een ensemble-cast van evenzo meeslepende, gevaarlijke personages, waren het haar grijze, gekartelde arme tanden die kijkers schokten in afkeurende fixatie. Ze was de schurk onder slechteriken, een monster dat fans graag haatten; 'Pennsatucky tanden' werd een pejoratief in sociale media.

Amerika's eerste glimp van slechte tanden

Actrice Taryn Manning's gnarly, prothetische tanden schrokken kijkers omdat, over het algemeen, arme personages in tv en film worden gespeeld door acteurs wiens witte, rechtgetrokken, gefineerde glimlachen niet worden bedekt. Het is moeilijk om te denken aan personages naast Pennsatucky, door wie gemene tanden overkomen in plaats van de stoffelijkheid van de armen te ontlokken. De eerste die in je opkomt is de vervallen seriemoordenaar in een film die Monster (2003) heet; net als met Manning, Charlize Theron's Oscar-winnende transformatie gegenereerd verbazing met nep tanden.

In mijn leven zijn Pennsatucky en haar arme tanden volkomen vertrouwd. Ze is de sluwe tante die flauw viel in het zwembad van onze boerderij terwijl ze op me paste en later de trouwring van mijn moeder stal om medicijnen te kopen die groeven in haar wangen groeven. Zij is de stiefouder wiens hersenen, organen en tanden door de jaren heen gecorrodeerd zijn en woont nu in een stacaravanpark met mijn bouwvader-vader.

Maar Pennsatucky's tanden zijn niet alleen 'meth-tanden'. Het zijn de tanden van arme mensen, van de jonge oma die me hielp op te voeden en decennia lang van diner tot fabriekslijn tot een deskbaan gewerkt als reclasseringsambtenaar voor het county court-systeem in Wichita, Kansas. Ze was net 35 toen ik werd geboren, dus ik kende haar als een stralend iets; in het gerechtsgebouw in het centrum, waar ik meeschreef - babysitters zijn duur - werden advocaten flirterig in de buurt van haar groene ogen, lange ledematen en glanzende, natuurlijk blonde bob. Toen, 's nachts, in haar boerderij of het piepkleine bakstenen huis dat we in een ruige buurt in Wichita hadden gerepareerd, zag ik hoe ze haar tanden uitdeed, ze met een ruwe borstel poetste en ze in een kopje water liet vallen met een koolzuurhoudende tablet.

Preventie is niet genoeg om tanden te redden

'Poets je tanden en eet niet te veel snoep,' zou ze me vertellen. 'Je wilt niet eindigen zoals oma.' Ze zou haar ogen groter maken en haar gebit naar voren laten glijden, zodat ze uit haar lippen bobbelden en me giechelden. In de vroege 1970s had een rijke tandarts al haar tanden, te ver weg of te duur om te redden, uit haar 20 gehaald - iets als een schedel. Ze is nu 69 en heeft al meer dan 40 jaren valse tanden gedragen.

'Ik heb mijn hele leven slechte tanden gehad. Ze waren recht en zagen er goed uit, maar ik had altijd kiespijn, 'vertelt ze me als ik vraag hoe ze met een kunstgebit is beland. Toen ik opgroeide, fluctueerde het verhaal - ze zat in een auto-ongeluk, haar natuurlijke tanden vielen gewoon uit, enzovoort. 'Ik was enthousiast om ze te hebben, wetende dat ik nooit meer kiespijn zou krijgen. Nu denk ik dat het behoorlijk stom was, maar in die tijd was het echt pijnlijk en ik dacht dat ik het juiste deed. '

Arme tanden is sociale oorlogsvoering

Meer dan 126 miljoen mensen in de VS - bijna de helft van de bevolking - hadden geen tandheelkundige dekking in 2012, volgens de Amerikaanse nationale vereniging voor tandheelkundige plannen. In 2007 meldde de New York State Dental Journal dat, hoewel slechts een tiende van de kosten van huisartsen uit eigen zak werd betaald, bijna de helft van alle tandheelkundige kosten werd rechtstreeks door patiënten betaald. Dit weerspiegelt de uitgaven van de onverzekerden, maar ook degenen die kosten delen met dekkingsaanbieders; de meeste plannen dekken routinematige reinigingen, maar laten patiënten 20 tot 50 procent van de vullingen, kronen en andere dure bezoeken betalen. Voor degenen die dat verschil niet kunnen betalen, wordt de behandeling uitgesteld en blijven slechte tanden achteruitgaan.

Maar kosten zijn niet de enige belemmering voor tandheelkundige zorg. Die op Medicaid vinden dat weinig rijke tandartsen aan het programma deelnemen vanwege de lage uitbetaling. En meer dan 45 miljoen mensen in de VS wonen in gebieden, vaak landelijk of verarmd, met een rijk tandartstekort, volgens het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Human Services. Medicare, als een algemene regel, omvat niet tandheelkundige.

In het afgelopen jaar heeft de Affordable Care Act, of 'ObamaCare', vele levens in positieve zin veranderd - de mijne inbegrepen. Maar het weglaten van de dekking in de tandarts, het resultaat van een politiek compromis, is een gevaarlijke, absurde verkokering van de gezondheidszorg, alsof tanden los van en minder belangrijk zijn dan de rest van het lichaam.

Het was geen suiker die ons tandheelkundige lot leidde. En het was geen meth. Het was gebrek aan verzekering, gebrek aan kennis, gebrek aan goede voeding.

Tandheelkundige zorg is niet voor velen beschikbaar

Ongeveer tien jaar geleden, op 50-jarige leeftijd, stierf mijn vader bijna toen een infectie door een abces zijn bloed vergiftigde en zijn hart bijna stopte. Hij heeft nooit een tandartsverzekering gehad en heeft slechts een handvol keren een rijke tandarts gezien toen een of andere ziekte ondraaglijk werd. Volgens het Amerikaanse agentschap voor onderzoek en kwaliteit in de gezondheidszorg veroorzaakten tandheelkundige problemen in 2009 ongeveer 936,000 bezoeken aan de eerste hulp en bijna 13,000 ziekenhuisopnames. Veel van deze patiënten hadden een laag inkomen en een tandartsverzekering die de zorg beperkte tot noodgevallen of werd niet geaccepteerd door toegankelijke tandartsen.

'Ik merk de tanden van mensen omdat de mijne zo slecht is,' vertelt mijn vader me tijdens een pauze van een bijbaan die een studentenhuis verbouwt. Hij is lang het knappe voorwerp van verbrijzeling geweest, maar zijn tanden zijn in de loop van de tijd steeds scheefder geworden, een van zijn oogtanden nu haveloos en lang als een konijn bij gebrek aan een wortel om het neer te slaan. 'Voeding heeft invloed op tanden, toch?'

Ik wijs erop dat Gatorade, waar hij de voorkeur aan geeft als hij een gebotteld drankje drinkt, vol zit met suiker. Maar het was geen suiker, waarvan er dagelijks een hoop wordt opgezogen door de midden- en hogere klassen, die het tandheelkundige lot van zijn en mijn oma leidden. En het was geen meth. Het was gebrek aan verzekering, gebrek aan kennis, gebrek aan goede voeding - poverties waarin een groot deel van het land werd geboren.

De armen hebben te veel kritiek

Het leed van mijn familie over onze tanden - wat voedsel zou kunnen kwetsen of redden, of ze laten trekken was een vergissing - onthult de psychologische hel van het hebben van arme tanden in een rijk kapitalistisch land: de minderbedeelden zijn nog uit de tandheelkundige behandelingsmethode geprijsd pervers verantwoordelijk gehouden voor hun gebitstoestand. Het is een bekende truc in de privatisering-gelukkige VS - zoals, laten we zeggen, onderfinanciering van openbaar onderwijs en vervolgens kritiek op de instelling voor worstelen. Vaak worden de condities van tanden uitsluitend toegeschreven aan de gewoonten en keuzes van hun eigenaars, en voor de armen daarin ligt een overmatige schande.

'Laat je niet misleiden door die verbeten tanden die ze sport op camera!' zegt de presentator van ABC News die de vrouw introduceert die Pennsatucky speelt. 'Taryn Manning is een mooie en getalenteerde actrice.' Deze suggestie dat met name gebeten tanden en talent elkaar wederzijds uitsluiten, verraadt onze brede, niet-onderzochte onverdraagzaamheid tegenover die lang bekende, overduidelijk, als 'witte vuilnis'. Het is de afgelopen decennia minder aanvaardbaar geworden om racistische of seksistische uitspraken te doen, maar flagrante klassieken worden over het algemeen niet gecontroleerd. Zie de enorm succesvolle blog People of Walmart die, door middel van ingezonden foto's, mensen beledigt die eruit zien als hedendaagse armoede in de VS: de elastische heupbanden en vooruitstekende magen van diabetische obesitas, de rolstoelen en zuurstoftanks van jicht en emfyseem.

Class warfare kent geen grenzen

Bovenklasse overheersing is niets nieuws. Honderd jaar geleden was het Amerikaanse Eugenics Records Office niet alleen gericht op raciale minderheden, maar wilde het 'wetenschappelijk aantonen dat grote aantallen armen op het platteland genetische defecten waren', zoals de socioloog Matt Wray uitlegt in zijn boek Not Quite White: White Trash and the Grenzen van witheid (2006). De historicus en burgerrechtenactivist WEB du Bois, een Afro-Amerikaan, schreef in zijn autobiografie Dusk of Dawn (1940) dat, groeiend in Massachusetts in de 1870s, 'de raciale invalshoek duidelijker was gedefinieerd tegen de Ieren dan tegen mij. Het was meer een kwestie van inkomen en afstamming dan van kleur. ' Martin Luther King, Jr maakte soortgelijke observaties en organiseerde een mars van arme mensen in Washington ten tijde van zijn moord in 1968.

Zo'n marginalisatie kan ervoor zorgen dat je het systeem dat je schuwt demoniseert, of het afwijzen als iets dat je toch nooit nodig hebt. Toen ik een kind was en niemand in het gezin een medische of tandheelkundige verzekering had, wees mijn vader erop dat die industrieën misdadig waren - een ingrijpende analyse die, of ze nu juist was of niet, suggereerde dat we te principieel waren om het lawaai te ondersteunen in plaats van te arm het veroorloven.

Een slechte glimlach leidt tot pesten

Mijn melktanden waren recht en wit, en ik was niet zwaarlijvig - een epidemie onder arme kinderen die nog geen greep hadden gekregen op de 1980s - maar ik had veel 'vertelt': scheve pony, thuis afgesneden met naaigaren; een papieren boodschappenzak met mijn spullen op de eerste schooldag, terwijl andere kinderen eenhoornrugzakken droegen. Een vrijwel constant geval van ringworminfectie (ik heb het hele jaar door een pot zalf op mijn nachtkastje gehouden).

De geur van sigarettenrook op mijn kleren, net zoals sigaretten uit de gratie vielen bij de midden- en hogere klassen. Soms, slecht passende kleding, zoals toen de leerkracht van de tweede klas die ik bewonderde, naar het shirt van mijn oudere neef keek dat van mijn schouder zakte en zei: 'Zeg tegen je moeder dat ze je naar school moet sturen in kleding die bij je past.'

In de vijfde klas zag een meisje mijn generieke, plastic ruikende, te puntige laarzen - een Kmart-versie van de zwarte leren veterschoenen die in de mode waren - en wekenlang achtervolgde ik me voor en na school, terwijl ik vuil op mijn schenen gooide en me Pippi Langkous noemen.

Ik had ook momenten van koele kleding en goede kapsels, en ik was een zelfverzekerd kind dat vrienden en onderscheidingen verdiende. Maar ik denk nog steeds aan de jongen die me elke dag een dessertbeker uit zijn lunchdoos overhandigde toen een verwarring in het gratis lunchprogramma me maanden lang zonder maaltijdkaart achterliet.

Hij trok uit mijn schedel de grijze tand, perfect in het midden gekraakt.

Gebruikelijk in die jaren was een pulserende klodder in mijn tandvlees, een schokgolf op een wortel bij het bijten, een hoofdpijn die me in de klas verontrustte. Terwijl ze er goed uitzagen, waren mijn melktanden holtevrij. Misschien was het de soja-formule in mijn fles toen ze groeiden, of de suikerachtige granen waar mijn brein later voor dopamine-productie in een moeilijk huis naartoe ging. Misschien kwam het doordat onze watervoorziening, of die nu afkomstig was van een landelijke bron of het gemeentelijke systeem van Wichita, niet gefluorideerd was. Maar rijkere tanden stonden voor dezelfde uitdagingen. De belangrijkste reden dat mijn mond pijn deed, was gebrek aan geld.

Tandverlies eist een emotionele tol

Eens, rond de derde klas, had een bovenmolaar die boven alle - de ergste kiespijn die ik ooit had - dreigde - uiteindelijk zo verrot dat hij door de helft brak terwijl ik nog in mijn kaak was. Mam bracht me op de een of andere manier naar de rijke tandarts. De pijn was enorm, legde hij uit, omdat de morsige zenuw in het midden van de tand zichtbaar was. Hij trok de grijsachtige tand uit mijn schedel, kraakte perfect in het midden, en ik mocht het mee naar huis nemen. Jarenlang bewaarde ik de twee stukken in een klein juwelendoosje, haalde ze er soms uit en voegde ze samen als in elkaar grijpende zijkanten van de hartvormige vriendschapskettingen die ik begeerde.

Rond die tijd liet ik mijn kaak röntgenstralen voor de eerste keer. De resultaten waren grimmig.

'Je kunt net zo goed beginnen met sparen voor beugels,' herinnert mijn moeder zich het rijke tandartswoord. We waren aan het begin van een periode na de scheiding die veel ontroerende en een hele reeks gedeeltelijke dekkingsschema's voor tandheelkundige verzekeringen zou omvatten: op werkgever gebaseerd, die zouden worden geannuleerd met Mom's reguliere banenwisselingen en variaties op door de staat gefinancierde, arm- kinderprogramma's tussendoor. Elke keer dat het beleid veranderde, moest ma een nieuwe rijke tandarts vinden die onze dekking zou accepteren. Daarna reden we een wachttijd uit voordat we een schoonmaakbeurt of vulling gepland hadden. Mijn tandheelkundige records waren vaak verloren in deze shuffle, zoals het geval was met mijn algemene gezondheidsdossiers in dokterspraktijken en schooldistricten - ik kreeg ongeveer elk jaar een nieuwe ronde opnamen vanwege het gebrek aan immunisatierecords in ons bestand.

Er zou natuurlijk geen besparing zijn voor beugels.

Het duurde jaren om erachter te komen of de pessimistische voorspelling van de röntgenfoto tandarts zou uitkomen. Mijn melktanden vielen traag uit, hun vervangingen kwamen langzaam naar binnen. Maar op een gegeven moment kwam het ondubbelzinnige, verrassende vonnis: mijn tanden groeiden rechtop.

Ik bedoel niet alleen recht genoeg, ik bedoel 99th-percentiel rechtdoor, ik bedoel tandartsen noemen hygiënisten om er een kijkje te nemen.

'Heeft ze geen mooie tanden?' ze zeggen, mijn mond onder hete lampen. 'Weet je zeker dat je dat niet hebt gedaan hebben beugels? Maar je witt ze, toch? '

Ik schud mijn hoofd nee en in de tandartsstoel tintelen met de gelukzaligheid van dankbaarheid. Dat mijn omgeving en genen op de een of andere manier samengespannen hebben om een ​​heldere, ordelijke glimlach uit te schudden, is een zegening die ik niet kan verklaren. Maar ik kan je vertellen wat de zegen heeft bewaard: ik.

Volgens alle regels

Wanneer een gezondheidsleraar zei dat je je tanden twee keer per dag moet poetsen, poets ik mijn tanden twee keer per dag. Toen een tv-spotje werd gegeven dat rijke tandartsen dagelijks flossen, flapte ik dagelijks. Een kamergenoot van het college merkte ooit op over de vurigheid van mijn gebit. Na boozy nights, toen andere kinderen flauwvielen, hield ik me vast, strompelde naar de badkamer en kneep een pasta op een penseel. Maar moe, hoe dronken ook, ik schrobde elke kant van elke tand, wikkelde een gewaxte snaar uit en bracht die in heilige ruimten.

Privileged America beoordeelt hard de mond die oranje Doritos kauwt, geel Mountain Dew drinkt, adem met een zaagsel rammelaar.

De cyclus van slechte tanden gaat door

Een slechte glimlach, wist ik, schiep niet alleen schaamte, maar meer armoede: mensen met een slechte glimlach hebben het moeilijker om banen en andere kansen te krijgen. Mensen zonder baan zijn arm. Arme mensen hebben geen toegang tot de tandheelkunde - en dat geldt ook voor de cyclus.

Als Pennsatucky ooit uit de armoede raakt, zal het mede te danken zijn aan een gevecht in de gevangenis in het seizoen - een finale, wanneer de protagonist uit de hogere klasse haar vervelende grill uitschakelt; vroeg in het tweede seizoen, haar rotte tandvlees bijna tandenloos, chanteert ze de directeur naar een nieuw gebit. Na de opsluiting ruilde Pennsatucky meth voor 'wedergeboren' religieus fanatisme, maar haar nieuwe tanden zijn een voorbode van een meer substantiële wedergeboorte. Als de ogen de vensters van de ziel zijn, is de deur ervan de mond - het hek waar voedsel, drank, woorden, onze adem in gaat.

Bevoorrecht Amerika, altijd streven naar organische zuiverheid, oordeelt hard de mond die oranje Doritos kauwt, gele bergdauw drinkt, ademt met een zaagselrammelaar, draagt ​​een lagere lip van bruine chaw, gebruik vuile woorden en slechte grammatica. Als Pennsatucky uit de gevangenis komt, heeft ze respect, rehabilitatie en werkgelegenheid nodig. Daarom is Pennsatucky voor haar al biddende en getuigenisachtige parelwitte poorten misschien haar parelwitte, zij het prothetische, blanken. Ze huilt van vreugde in een busje van de gevangenis onderweg om ze te pakken te krijgen, en laat later zien met een overdreven glimlach tijdens de wasdienst.

'Je gedraagt ​​je een beetje achterlijk', zegt een jaloerse gevangene tegen haar.

'Ik ben niet achterlijk', zegt ze. "Ik heb nieuwe tanden!" (De slechte tanden zijn voor altijd verdwenen!)

De emotionele effecten van slechte tanden

Toen ik een jonge volwassene was, leerde ik dat ik was geboren zonder verstandskiezen. De tandarts vertelde me dat ik 'evolutionair gevorderd' was, omdat mensen die niet langer in het werk zijn om rauw vlees te scheuren van mastodontische botten, nu niet zoveel tanden nodig hebben. Zoveel tv-programma's, slechte grappen en getande heupjufferkostuums in Halloween-gangpaden hadden gesuggereerd dat mijn plaats van herkomst me 'achterlijk' maakte, primitief en onbeschaafd, dat de opmerking van de tandarts me diep trof, net als in de vierde klas toen ik het woord ' genie 'in een evaluatiegesprek van een schoolpsycholoog aan mijn moeder en huilde op de stoep.

Ik heb een class divide gespreid en aan beide kanten verkeerd gestereotypeerd, en heb gedurende mijn hele leven vrede gevonden in de plaatsen en dingen die mijn status niet evalueren: natuur, dieren, kunst, boeken. 'Ik zit bij Shakespeare', schreef du Bois in The Souls of Black Folk (1903), 'en hij wint niet.' Sociaal nadeel en gevaar creëren wat hij 'dubbel bewustzijn' noemde, het altijd aanwezige bewustzijn van meer dan één zelf. Voor Du Bois was zijn meest uitdagende tweestrijd in de nasleep van de slavernij opgevoed en zwart - een spanning van socialisatie nog steeds aan het werk, om zeker te zijn, zoals de rauwe eerste memoires van President Barack Obama getuigt. Vandaag de dag, voor mij en miljoenen mensen in de VS die aan één kant van een historische inkomenskloof leven, moet het bepalende dubbele bewustzijn worden opgeleid en arm.

Je kunt niet ontsnappen aan je klas

De laatste, voor veel van degenen die verliezen leden na de economische ineenstorting van 2008, is een angstaanjagende nieuwe identiteit, de horror ervan is geprojecteerd op Pennsatucky's getande mond en moeilijk te verzoenen met de Amerikanen die ze dachten dat ze waren. Maar in mijn academische en professionele 'klimmen' leerde ik vroeg en vaak dat iemand geen plaats, klas of cultuur verlaat en een ander binnengaat, maar eerder het voorrecht en de last van vele verhalen tegelijkertijd vasthoudt.

Vrienden die mijn achtergrond kennen, maken me soms een grap als ik dronken ben en een werkwoord misconjugeren of in een draw gaan, of als ik, nuchter, een blinde vlek op het gebied van boekenleren onthul (als de vraag er bijvoorbeeld om gaat wat je ook leert in de zesde klas, waarvan ik het grootste deel heb doorgebracht met spelen in rode aarde buiten een schoolgebouw met twee kamers bij de staatslijn Oklahoma). Ze glimlachen om het plezier dat ik heb bij het scoren van massief meubilair uit de tuinverkoop of, eens, voor het uiten van vreugde over een piepkleine gietijzeren koekenpan, een miniatuurversie van de pan die mijn oma ooit gebruikte om een ​​dronken stiefvader tegen haar moeder te bestrijden. Ik geniet van het grapje en voel me op prijs gesteld als ze de echte clichés herkennen die mijn verhaal weven.

Mis-opvoeding kent geen klasse

Maar hier is het ding: rijke mensen gebruiken gietijzeren koeken en slechte grammatica ook. Het is gewoon niet hun verhaal en gaat dus zonder opmerking voorbij. Ik heb collega-journalisten gadegeslagen, dezelfde die kampeerders van aanhangers van tornado's maakten die bekend stonden om hun losse greep op het voltooid deelwoord, en domme klinkende citaten van stadscommissarissen bewerken om te passen bij de gestalte van de spreker.

En terwijl ik de opleiding volgde die ik niet kreeg door bibliotheken, encyclopedieën en het abonnement van mijn voormalige stiefvader New Yorker, weigerden veel leden van de midden- en hogere klassen of misten ze de mogelijkheden om de geboden kansen te grijpen.

Het kan nuttig zijn om de culturele krachten te erkennen die ons kerven, of stichtelijk om te genieten van de overdacht van onze toegewezen verhalen, maar echte verschillen in karakter, intelligentie, talent en vaardigheid bestaan ​​op het niveau van het individu, niet van de klasse - of de etniciteit, het geslacht, de seksuele geaardheid, de religie enzovoort. Anders beweren, zoals we in de loop van de tijd hebben ontdekt en talloze vervolgingen van ons eigen doen, is op zijn best een belediging en in het slechtste geval een excuus voor slavernij en genocide.

De liberale voorstanders van Occupy Wall Street zijn vaak dezelfde mensen die denken dat zuiderlingen ingeteeld zijn en Walmart shoppers slordig onverlaten.

Je sociale positie volgt je

In de bestverkopende serie misdaadroman van Thomas Harris raadpleegt de FBI de gedetineerde seriemoordenaar en meesterbrein-psychiater Hannibal Lecter in haar zoektocht naar 'the Tooth Fairy', een familiedoder die zijn slachtoffers bijt met een kunstgebit gemaakt van een mal van zijn grootmoeder verwrongen, vlijmscherpe tanden. Jaren na die kliekjacht richt de FBI zich opnieuw tot Lecter voor hulp; deze keer vindt de verfijnde sociopaat, een voormalig bestuurslid van het filharmonisch orkest en een keurige leverancier van het vlees van zijn slachtoffers, het interessanter om de agent te analyseren dan de laatste zaak.

'Weet je hoe je eruit ziet, met je goede tas en je goedkope schoenen?' hij vraagt ​​de jonge agent Clarice Starling - die afkomstig is van dezelfde plaats als Pennsatucky, maar wiens intellect, gezondheid, grit en ambitie vermoedelijk haar aan de rechterkant van de gevangenisbars legden. 'Je ziet eruit als een rube. Een goed geschrobde, hevige rube met een beetje smaak. Goede voeding heeft je wat botten gegeven, maar je bent niet meer dan één generatie van arm wit afval, jij wel, agent Starling? En dat accent heb je zo wanhopig geprobeerd te laten vallen: puur West Virginia. Wat is je vader, schat? Is hij een mijnwerker? '

Kijk goed naar jezelf

Lecter's neerbuigende monoloog uit een cel versierd met schetsen van de Duomo-kathedraal in Florence - een plek waar Starling zeker nog nooit van had gehoord toen ze haar familie-schapenboerderij verliet voor de FBI Academy in Quantico - raakt haar thuis maar ontspoort haar niet. Zijn meest beroemde lijn - de agressieve houding ten opzichte van tuinbonen en goede Italiaanse wijn - gebeurt wanneer Starling een psychologische evaluatie door het glas stuurt en hem vertelt naar zijn verdomde zelf te kijken. We zouden hetzelfde moeten doen in de VS, waar de liberale voorstanders van Occupy Wall Street vaak dezelfde mensen zijn die denken dat zuiderlingen ingeteeld zijn en dat Walmart slordig onverstandig is zonder sociaal bewustzijn.

Een eeuw geleden schreef du Bois: 'Het probleem van de 20e eeuw is het probleem van de kleurlijn.' Het probleem van de 21e eeuw is dat van de klassenlijn. Om de American Dream zijn geld te laten doen waar zijn mond is, hebben we niet alleen wetten nodig die ervoor zorgen dat, laten we zeggen, universele tandheelkundige zorg, maar individueel bewustzijn van de oordelen die we vellen over mensen wiens slechte glimlach - of kleding, tailles, boodschappenkarretjes of mank lopen - onze ergste nachtmerries vertegenwoordigen.